МАРХОДАРÆГ

Лæг кæрдзынæй дæр æфсæды
     Гутоны фæстæ.
Рагæй нал фæци нæ гæды
     Урссаджы хъæстæ.

Зæрдæ нал агуры хъазын,
     Аргъæуттæй фæцух,
Удхæссæг ын фестад зарын,
     Хъыгкæны æдзух.

Амар æй фæлтау фырнадæй,
     Акъах ын йæ цæст,
Фесаф æй бынтон, æгадæй, –
     Бафсад æй æрмæст!

Йе стонгæн бæргæ ис цары
     Иу нæртоны хос,
Фæлæ йæм фæндаг нæ ары, –
     Аскъуыйа йæ бос! –

Галы фиу... Йæ бын мæхъийау
     Фондз уæрдæхæй баст, –
Бурбурид ысси, фæткъуыйау,
     Афæдзваг у раст!

Ие рагъ афасти фырнæрстæй,
     Хус ысмаг хæссы...
Гъеныр дæр та йæм цъындцæстæй
     Стонг гæды кæсы...

Куыдз дæлдæр хуыссы йæ цуры,
     Уынæргъы, хъæрзы...
Бахудт æм æмæ йæм дзуры:
     “Скастæ та йæм, цы?”

Гæды фестъæлфыд... фырмæстæй
     Аныхта йæ сæр,
Ракаст йе знагмæ мæрддзæстæй, –
     “Гъæ, зæронд сæлхæр! –

Загъта, – ма тæрс, æз мæ цардæн
     Базыдтон æгъдау,
Ма тæрс, гуыдынхъус, æз нал дæн
     Мархохор, дæуау!..”
 
 

ПОСТНИК

Пахарь, голод утоляя,
    И чурек жует.
Ох, совсем иссох, мечтая
    О скоромном, кот.

Не резвится дни и ночи,
    Песенки забыл,
Сказок сказывать не хочет,
    Свет ему постыл.

Выгоняй его из дому,
    До смерти избей,—
Лишь одно подай худому:
    Накорми скорей!

 Есть спасенье от мученья,
     Но судьба горька:
 На веревке то спасенье
     Свисло с потолка!

Бычье сало... Кто сумеет
    Снять с него жгуты?..
Словно яблоко, желтеет,
    Дразнит с высоты!

Хоть висит оно высоко,
    Чует запах кот.
Щурится кошачье око:
    "Нет, не съесть и  в год!.."

А собака, видя сало,
    Принялась ворчать
И, смеясь, коту сказала:
    — Что, глядишь опять?

Вздрогнул кот, от злости хмурый,
    Ухо почесал.
"Все-то вы, собаки, дуры! —
    Он врагу сказал.—

О былых своих уловках
    Я забыл совсем —
И скоромного, воровка,
    Я, как ты, не ем!"